Jakkolwiek życie chrześcijańskie ma jeden cel - zjednoczenie z Bogiem w doskonałej miłości poprzez pójście za Chrystusem, to jednak każdy chrześcijanin, w oparciu o Ewangelię, czerpiąc z niej moc i siłę do życia, obiera sobie różną drogę, by dążyć do coraz doskonalszej miłości i doskonałości. Drogę tę obierali święci, w oparciu o rady ewangeliczne, by z każdym dniem stawać się doskonalszymi. Byli to ludzie naznaczeni specjalną łaską - znakami charyzmatów i mocą działania łaski Ducha Świętego. W XIX - wiecznej Hiszpanii ukazała się postać św. Antoniego Marii Klareta (ur. 23 grudnoia 1807 r. w Sallent) - Założyciela Misjonarzy Synów Niepokalanego Serca Maryi  ( 16 lipca 1849 r. w Vic), póżniej Arcybiskupa Santiago de Cuba, wielkiego misjonarza i apostoła Słowa Bożego, o którym to, w dniu kanonizacji

Wielka dusza, zrodzona jakby dla gromadzenia kontrastów; mógł być w istocie swej pokorny, a pełen chwały dla świata, mały na ciele, lecz duchem olbrzymi; z wyglądu skromny, lecz najbardziej zdolny do narzucania respektu, włączając wielkich tego świata; silny charakter lecz z łagodną słodkością tego , który zna granice srogości i pokuty, zawsze w obecności Boga, nawet wśród swojej niezwykłej, zewnętrznej aktywności; oczerniany i podziwiany; adorowany i prześladowany. Wśród tylu cudowności oświetlało go łagodnym blaskiem nabożeństwo do Matki Bożej. 

W swojej Autobiografii, św. Antoni Maria Klaret opisuje jak realizował swoją misję w ciągu życia, najpierw w Katalonii i na Wyspach Kananryjskich, potem na Kubie a póżniej w Madrycie. Kiedy był zmuszony przyjąć biskupstwo a póżniej został spowiednikiem królowej Izabelii II. Przeżywał te wszystkie swoje sytuacje jako misjonarz apostolski zarówno poprzez znaczenie jakie przywiązywał do głoszenia Ewangelii wykorzystując wszystkie ku temu okazje, jak i poprzez ubóstwo życia i otwartość dla braci. Na Kubie, o ile mógł unikał wszelkiej biurokracji, aby bardziej poświęcić się głoszeniu Słowa Bożego. Będąc w Madrycie przekształcił podróże królewskie w misje. W Paryżu jako wygnaniec i w Rzymie jako Ojciec Soboru Watykańskiego I, broniący dogmatu o Nieomylności Papieża, w dalszym ciągu był misjonarzem apostolskim w ubóstwie i spełnianiu apostolatu, w pragnieniu wyjazdu do Ameryki Łacińskiej - "Młodej Latorośli" - a także odwiedzając rzymskie uczelnie.

Jego jedyną troską było iść za Jezusem i naśladować Go w modlitwie, w pracy, w cierpieniu i w szukaniu zawsze i jedynie chwały Bożej i zbawienia dusz. Oprócz tego Maryja była dla niego Niewiastą, z której zrodzony Syn został zesłany - Matką Chrystusa Misjonarza i wszystkich misjonarzy w Chrystusie. Matką przez swoją Miłość i przez swoje Serce. Ojciec Klaret czuł się uformowany w kużni Jej Serca, by być miłością, która płonie i zapala wszystko na swojej drodze. 

NAJWAŻNIEJSZE MOMENTY Z ŻYCIA ŚW. ANTONIEGO MARII KLARETA

1807 - ur. 23 grudnia w Sallent, Hiszpania (prowincja Barcelona)

1835 - 13 czerwca, otrzymuje święcenia kapłańskie w Solsonie

1839 - Wyrusza do Rzymu, by oddać się do dyspozycji Kongregacji Rozkrzewiania Wiary ( na służbę Kościoła Misyjnego)

1848 - Oddaje się tylko i wyłącznie pracy misyjno-apostolskiej, zakłada w tym czasie księgarnie katolickie i kasy oszczędności

1849 - 16 lipca powołuje do życia Zgromadzenie Synów Niepokalanego Serca Maryi. 14 sierpnia zostaje mianowany Arcybiskupem Santiago de Kuba

1850 - Przed swoim wyjazdem na Kubę, zakłada Zgromadzenie Córek Niepokalanego Serca Maryi. 6 sierpnia, w katedrze w Vich, zostaje wyświęcony na biskupa

1857 - Zostaje spowiednikiem królowej hiszpańskiej, Izabelli II

1858 - Zakłada Akademię św. Michała ( związek dla wybitnie uczonych i akademików)

1859 - Zakłada słynne seminarium i kolegium w Escorialu

1864 - Organizuje w Hiszpanii sieć bibliotek ludowych

1870 - Bierze udział w Soborze Watykańskim I. Występuje z mową w obronie dogmatu o nieomylności Papieża. 24 Pażdzienrika, umiera na wyganiu we francuskim opactwie oo. Cystersów w Fonfroide

1950 - 7 maja ogłoszony świętym - wyniesiony do chwały ołtarzy przez papieża Piusa XII