Przez święte namaszczenie chorych i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu.
( Por. nr.1499 KKK )
Sakrament Namaszczenia Chorych, jest drugim sakramentem uzdrowienia. W tym sakramencie, dotyczy ono ciała ludzkiego, które Słowo Boże określa „mieszkaniem Ducha Świętego”. Wartości i godności ciału ludzkiemu nadał sam Chrystus, który, jako Syn Boży stał się człowiekiem przyjmując ludzkie ciało. Po swoim Zmartwychwstaniu Jego Ciało jest Ciałem Uwielbionym, takim jakim będzie również nasze ciało po Zmartwychwstaniu. Ciało ludzkie, podobnie jak ludzka postać Chrystusa, dotyka różnego rodzaju cierpienie, między innymi choroba. Cierpienie w życiu człowieka jest wielką tajemnicą, której żaden umysł ani zbadać ani wyjaśnić nie potrafi. Cierpienie wobec którego staje każdy, bez wyjątku człowiek, w różnej formie i różnej postaci jak również z różną intensywnością, jest zawsze na miarę i możliwości każdego człowieka. Bóg nie dopuszcza cierpienia ponad siły człowieka. Skoro Chrystus cierpiał, jako Bóg w osobie człowieka, dlaczego ja jako człowiek, chciałbym tej trudnej rzeczywistości nie dotykać? Czyżbym pretendował do bycia kimś ponad Jezusa? Może nie to jest najważniejsze by starać się cierpienie zrozumieć i wyjaśnić, bo tego się nie da, ważniejsze jest chyba umieć je przyjąć i w sposób właściwy – Chrystusowy, je przeżywać i uczynić z niego właściwy „użytek”.
W sakramencie namaszczenia chorych, sam Chrystus zbliża się do cierpiącego człowieka nie tylko po to, aby człowieka z cierpienia cudownie uzdrowić, ale po to głównie by człowiekowi pomagać dźwigać krzyż, który on sam dźwigał. Krzyż choroby, niesiony z Chrystusem, staje się krzyżem zbawienia i wspaniałym środkiem apostolatu. Cierpienie ofiarowane Chrystusowi z miłości do kogoś, kto mej pomocy potrzebuje, jest współpracą z Chrystusem w dziele zbawiania świata. W taki sposób Chrystus pragnie bym umiał spoglądać na tajemnicę swojego cierpienia i w ten sposób „przysparzam dobra Ludowi Bożemu”.
Istotna różnica między Sakramentem Chorych a Wiatykiem. Wiatyk, jest sakramentem, którego udziela się człowiekowi jako ostanie przygotowanie na spotkanie z Chrystusem stąd nazwa „Ostanie Namaszczenie”. Ta posługa jest udzielana w bliskim niebezpieczeństwie śmierci. Sakrament Namaszczenia Chorych, jest sakramentem żywych. Udziela się go osobom chorym i cierpiącym jako pomoc w codziennym dźwiganiu krzyża choroby. Nie należy odkładać przyjęcia tego sakramentu na ostatnią chwilę życia, bo nie jest pewne, że tej chwili doczekam kiedy będę mógł przyjąć Wiatyk. W comiesięcznej posłudze kapłana jest możliwość skorzystania również z innego sakramentu uzdrowienia, jakim jest sakrament pokuty. Tylko kapłani mogą udzielać sakramentu chorych.
Obecnie z comiesięcznej posługi chorym, w naszej wspólnocie parafialnej systematycznie korzysta 14 osób. Posługa kapłana jest w I piątki i I soboty miesiąca ( Domaszków). W nagłych przypadkach, o każdej porze dnia i nocy.
W Krzydlinie Małej, w każdą niedzielę, po mszy św. o godz. 7.00 Siostry Szkolne de Notre Dame, jako Nadzwyczajni Szafarze, roznoszą komunię św. chorym. Wcześniej było kilka osób, obecnie z cotygodniowej posługi Sióstr św. korzysta tylko 1 osoba.
Błogosławiony papież Jan Paweł II w Liście do Chorych, nazywa człowieka cierpiącego, „największym skarbem Kościoła”, gdyż człowiek cierpiący jest najbliżej cierpiącego Chrystusa, który przez krzyż dokonuje dzieła odkupienia i zbawienia człowieka.
